Vrij van de Imposter in Mij

Vrij van de Imposter in Mij

Mijn werkend leven.⁠
Werken. Om te leven. ⁠
Werd overleven. ⁠
Volhouden. Daar waar iedereen omvalt.⁠
Een zachte stem diep binnenin mij⁠
Schreeuwt om uit te breken⁠
Maar de angst voor het onbekende ⁠
Houd me gevangen.⁠
Zo sensitief als ik ben⁠
Heb ik mijn kanalen dichtgezet.⁠
Mijn dromen en wensen aan de kant gezet.⁠
Zo zal het wel horen.⁠
⁠
Dit is hoe normale mensen het doen.⁠
Is het beeld dat in me leeft⁠
Dus houd ik me gedeisd en pas me aan.⁠
Functioneren in een normale baan⁠
Een huis met een hypotheek⁠
Twee kinderen om voor te zorgen⁠
Sta ik er alleen voor⁠
Ik moet wel⁠
Ik moet⁠
Zegt de stem in mij. ⁠
Met het Zwaard van Damocles boven mij⁠
En een Anker aan mijn been⁠
Stap ik door mijn werkend leven heen.⁠
⁠
Hard werken. Nog harder werken.⁠
Alle rollen vervullen.⁠
Omdat ik het nou eenmaal kan.⁠
Op zoek naar erkenning⁠
Op zoek naar akkoord⁠
Nog even en ze hebben het door⁠
Gonst het door mijn hoofd⁠
Dat ik maar een imposter ben⁠
Klaar om door de mand te vallen⁠
Voor het oog van iedereen⁠
Krimp ik ineen⁠
Want waar staat het?⁠
Dat ik kan wat ik kan, en dat ik weet wat ik weet?⁠
Zonder de juiste papieren. ⁠
Ieder ander groter, sterker, beter.⁠
Waar staat het geprint?⁠
Dat ik volwassen ben. Geen kind.⁠
Hoe oud moet ik worden⁠
Om mee te mogen doen⁠
Wie zegt mij dat ik mag⁠
Leiding geven. Over mezelf.⁠
⁠
Mijn lichaam staat aan. Altijd en non-stop.⁠
Mijn hoofd gonst alles wat het nog moet⁠
Niet vergeten mag⁠
Nog leren moet⁠
Wat anderen beter kunnen dan ik⁠
Maar spreek niet te hard⁠
Want dan word je gesnapt⁠
Controle. Niet verliezen.⁠
Maar niemand zeggen⁠
Anders ben je zwak.⁠
⁠
Dus lees ik me nog een beetje verder in. ⁠
Zo foutloos mogelijk zijn. Is het doel.⁠
Werk ik nog een beetje harder.⁠
Check ik mijn eigen werk nog een extra keer⁠
Werd ik beter in wat ik deed⁠
Ik word beloond. ⁠
Ik presteer en ik slaag. ⁠
Ik klim de ladder ⁠
Complimenten in mijn schoot⁠
De wereld aan mijn voeten.⁠
In mijn glazen huis.⁠
Met elk geslaagd project⁠
De tijdelijke opluchting in mij.⁠
Met perfectionisme als houvast⁠
Legde ik de lat genadeloos hoog⁠
Langzaam verhardde ik⁠
Gevangen tussen het anker en het zwaard.⁠

Strakjes zal het beter zijn.
Zeg ik tegen iedereen.
Nog even volhouden.
Ogenschijnlijk veilig.
In mijn eigen bedachte verhaal

Maar luister niet naar de signalen in mij
De fluisteringen van mijn onderbuik
“zie je nou wel”
Mij zachtjes de weg wijzend
Naar wat kloppend is en wat niet.
Ik houd mij doof.
Vertrouwen op mijn onderbuik doe ik niet meer
Ik doofde het vuur in mij.
Smoorde de stem van mijn hart.
Gaf de regie aan denken en angst

Tot het zwaard van Damocles viel
Als een zachte genadeklap
Trok mijn lichaam
Liefdevol de stekker eruit
Mijn vuur volledig gedoofd
Was ik burned out.

Mijn weg terug naar voelen
Mijn kanalen weer open
Het horen. Van mijn signalen
Mijn verlangen
Mijn vuur
Weer aan
De imposter uitgezwaaid.
Reisde ik
Samen met mijn verleden en mijn heden
In alle zachtheid
Terug naar mijn hart
En de wijsheid die in mij woont
Thuis in mijn eigen lichaam

Ik ben nooit gek geweest
Nu voel ik meer dan ooit
Dat mijn reis
Mij alle schakeringen van donker gaf
Om te weten wat mijn licht is
Mijn rijke gevoelswereld.
Krachtig de samenwerking
Tussen mijn hart, hoofd en onderbuik
Uitgelijnd.

En in alle simpelheid
ervaar ik nu mijn vrijheid
Vrij zijn
In mij.
Vrij van de Imposter in mij.
Maar goed, wie ben ik
Om dit verhaal te delen.
En dan denk ik,
Juist ik.

Liefs,
Marieke